داستانی درباره سخن چینی به قلم مریم کوچکی

آقای مدیر خودش آمد. گوشم را گرفت. گفت: «تو یکی برو دفتر تا بیام به حسابت برسم.» بچه ها سریع سر جایشان نشستند. آدم فروش های دو رو.

رفتم تو دفتر. همه ی معلم ها توی کلاس هایشان بودند. فقط آقای رضایی نیامده بود. معلم ریاضی ما یک هفته در میان می آمد. اصلا هروقت دلش می خواست می آمد. هیچ صدایی از توی راهرو و کلاس ها نمی آمد. زنگ تلفن دفتر بلند شد. روی یکی از صندلی ها نشستم. آقای مدیر چه بلایی سرم می آورد؟ این بار چطور باید به مامان و بابا می گفتم که بیایند مدرسه؟! باید به آقای مدیر التماس می کردم.

خانمی آمد توی دفتر؛ پرسید: «آقای فتاحی کجاست؟» حتماً مامان یکی از بچه ها بود. گفتم: «نیستن، الان میان. کلاس ما هستن.» آمد و نشست روی یکی از صندلی ها.

پرسیدم: «با آقای مدیر کاری دارید؟ مامان بچه هایید؟»

خانم کیفش را گذاشت کنارش، گفت: «بله کار دارم!»

درِ کیفش را باز کرد. موبایلش را درآورد. حتماً آقای مدیر خواسته بودش تا در مورد پسرش حرف بزند. باید کاری می کردم و روی آقای مدیر را کم می کردم.

پرسیدم: «آقای مدیر رو می شناسید؟»

– «بله! مگه چطور؟»

گفتم: «خیلی بداخلاقه! بچه ها رو بدجوری می زنه! چند تا از پدرای بچه ها می خوان ازش برن شکایت...»

خانم، خودش را جمع وجور کرد: «جدی؟ چرا؟»

- «اِ پسرتون چیزی به شما نگفته؟!»

زن با قیافه ی جدّی گفت: «نه! من که چیزی نشنیدم!»

- «هفته پیش اینقدر یه بچه رو زد که بردنش بیمارستان! آمبولانس آمد جلوی در مدرسه! میگن توی خونه هم همین رفتار رو داره، چقدر بیچاره و بدبختن اونا!»

خانم لبخندی زد و گفت: «واقعاً زن و بچه ی بیچارش!»

- «دوست بابام بوده! البته الان که خدا نکنه! زمان هایی که دبیرستان می رفتن! بابام میگه همش جاش پای تخته بوده؛ البته برای تنبیه نه درس جواب دادن، بعد ببینید کی شده مدیر ما!»

خانم گفت: «جدی؟ چه بد! متأسفم که مدیر یه مدرسه باید اینقدر بی سواد باشه!»

خداخدا می کردم آقای مدیر دیر بیاد. صدای حرف زدنش می آمد. دلم می خواست حسابی خانم را بترسانم تا پسرش را از این مدرسه ببرد. اگر موفق می شدم که عالی بود. آقای مدیر داخل دفتر شد. خانم و من بلند شدیم، خانم سلام داد. آقای مدیر گفت: «کی آمدی؟»

منتظر جواب نشد؛ چون از توی راهرو صدایش زدند.

گفت: «زود برمی گردم. ببخشید!»

پرسیدم: «ببخشید! اسم پسر شما چیه؟ کلاس چندمه؟»

- «پسرم این مدرسه نیست!»

شاید می خواست پسرش را بیاورد و ثبت نام کند.

یکی از معلم ها آمد توی دفتر. تا چشمش به آن خانم افتاد، سلام و تعارف حسابی کرد. از توی یکی از کمدها دفتری برداشت عذرخواهی کرد و رفت. حتماً این خانم از آن خانم های سرشناس بود. باید تا می توانستم از موقعیت استفاده می کردم.

- «ببخشید من زیاد حرف می زنم؛ ولی رابطه ی آقای مدیر با معلم ها هم خوب نیست! این بیچاره ها از دستش آسایش ندارن. پارسال یکی از معلم ها رو اخراج کرد؛ چون اون آقا خوش پوش و خوش لباس بود.»

خانم که با دقت به حرف هایم گوش می کرد پرسید: «مگه خودشون بدلباسن؟»

رفتم جلوی در دفتر. صدای آقای مدیر نمی آمد. سرک کشیدم. صدایم را پایین آوردم.

- «نه! پس خانم به نظر شما ایشون خوش لباسن؟! کت و شلوار تنشونو ندیدی؟! مارکشو نگاه کنید نوشته Made in Chinaبه خدا مدیر مدرسه های دیگه اینقدر شیک و باکلاسن که آبرومون پیششون میره!»

- «نمیدونم آقا پسر. فکر نمی کنم این جور که شما میگی باشه! شما بچه ها به چه چیزایی توجه می کنید.»

در همین موقع یکی از پسرهای کلاسمان آمد از روی میز آقای مدیر موبایلش را برداشت، به من گفت: «خوش به حالت کمالی! ما بدبختا باید ریاضی بخونیم» و سریع از دفتر رفت بیرون.

- «دیدید خانم؟! اخلاقش همینه کسی دوستش نداره. بیچاره ها رو وادار کرده ریاضی بخونن.»

خانم گفت: «چه اشکالی داره؟ بدِ مگه درس بخونن؟»

- «چه بدی خانم؟! ولی با شلاق وایمیسه بالای سرشون، هرکه هم بلد نباشه یا دیر جواب بده یکی توی سر و صورتش!»

چه فرصت عالی بود. خداخدا می کردم تا آخر زنگ آقای مدیر نیاید! معلوم بود خانم از حرف هایم خوشش آمده است، چون حسابی خنده اش گرفته بود.

خیلی عالی پیش می رفتم که آقای ناظم آمد، خانم جلوی پای آقای ناظم بلند شد. سلام و تعارف کردند. به خانم گفت:

«منتظر آقای فتاحی هستید؟ الان میان! خانواده خوب هستن؟»

نشستیم. ساکت! خانم به من نگاه کرد و خندید. من هم باید اعتمادش را جلب می کردم لبخند زدم؛ البته طوری که آقای ناظم نبیند. آقای ناظم به کسی تلفن زد و بعد رفت بیرون. فکر می کردم که چه چیزی جور کنم برای گفتن که آقای مدیر آمد.

من و خانم همزمان با هم از سر جایمان بلند شدیم. آقای مدیر به خانم گفت: «کلاس پر از بچه ی زبون نفهمه! روزبه روز هم پُرروتر و بدتر میشن!»

خوشحال شدم. ای کاش بیشتر توهین می کرد!

- «حسین رو بردی مدرسه؟ برای خودت استعلاجی گرفتی؟»

چرا آقای مدیر از آن خانم این سؤال ها را پرسید؟

- «بله! از این طرفا رد می شدم دفترچه رو خودم آوردم که دیگه نیایی خونه دنبالش، کارت زودتر راه بیفته!»

آقای مدیر دفترچه را از خانم گرفت.

یَخ زدم. حتماً زن آقای مدیر بود. شاید هم نبود! اگر بود خودش می گفت. آبدارچی با دو تا چای آمد. با خانم احوالپرسی کرد. چای را گذاشت و رفت، خانم چای را نخورد. بلند شد برود. برگشت به آقای مدیر گفت:

- «راستی شب خونه مادرت مهمونیم زودتر بیا!»

از ناراحتی و خجالت سرم را بالا نمی گرفتم. عرق از کله ام راه افتاده بود، بلوزم خیس شد و دست هایم داغ.

خانم خداحافظی کرد. جوابش را ندادم. من که آن خانم را نمی شناختم!